رسانه رحمت

جشنواره های وا رفته ،استعدادهای هدر رفته ،جایزه های اب رفته

در سالهای اخیر شاهد برگزاری جشنواره های مختلف رسانه ای اعم فیلم، عکس، فیلم نامه، داستان و ...هستیم که اگر نگاه عمیقی نسبت به این مسئله داشته باشیم، خواهیم دید که این جشنواره ها  موجب پرورش و تربیت نیروهای رسانه ای فراوان و به تبع ان رسیدن به نقطه ای خواهد شد که متخصیصن لازم و کافی را در این امر به کشور هدیه خواهد داد و رسانه به عنوان یک شاخ نهضت نرم افزاری در این مرز و بوم به اوج خود خواهد رسید و به قول افلاطون که جامعه را کسانی می سازند که داستان های ان را می سرایند و به زبان امروزی و یا بهتر بگوییم به زبان علم ارتباطات جامعه را کسانی می سازند که رسانه ها را می سرایند، ما می توانیم به وسیله رسانه قوی خود فکر انقلابی و مهدوی غنی و اصیل اسلام ناب را، نه تنها برای منطفه، بلکه برای جهان بسراییم و نه تنها جهانیان را با این فرهنگ اشنا کنیم، بلکه تاثیر و تعمیق ان را هم مشاهده کنیم. نشاالله

اما چیزی که در این برهه خود را می نمایاند ، برگزاری جشنواره های فراوان رسانه ای در موضوعاتی است که بنظر خط هدایت درستی ندارند و  از بعید ترین موضوعات گذشته تا بعید ترین سو‍ژه ها اینده در انها پیدا می شود و هر ساده دلی اگر کمی در انها بگردد، شترمقصود  و بارمورد نظرش را در ان پیدا خواهد کرد  و البته ناگفته شاید پیدا نباشد که اکثر قریب به اتفاق برگزارکنندگان، اعم از ارگان ها و موسسات دولتی و غیر دولتی ،این گونه جشنواره ها را بیشتر به عنوان یک ابزار و نردبانی برای بالا بردن کلاس و گرید خود استفاده کرده وهمچنین مبادا که در رقابت  جذب و استفاده بودجه انچنانی بیت المال در این زمینه از دیگران  عقب بیافتند و حال که سفره پهن است، چرا انها نخورند و تبادر به ذهن این است که  خود شان هم نمی دانند که عملا  جذب اثار رسانه  ای در موضوعاتشان چه فایده ای دارد و چگونه باید از انها استفاده بهینه کنند و نهایتا یک ارشیو از این اثار برای خود درست کرده و یا بعضا بنظر می رسد که موسسات خصوصی که با مشارکت ارگان های کذا و کذا دولتی موفق به جذب پول بیت المال شده اند از ان به نفع خودشان برای تبلیغ و دزیدن ایده ها و فکر های معنوی اثار  می کنندو هر چند که مسئولین ارشاد این مسئله را رد می کنند و جلوی شما یک میز از مجموعه ها و دفترجه های برنامه ریزی شده و ... قرار می دهند اما واقیعت چیز دیگری می نمایاند.

این جشنواره ها را می توان از لحاظ اعتبار و گستره جغرافیایی به سه دسته بین المللی ،کشوری و استانی تقسیم کرد و اگر چه ما نمی توانیم این حرف خود را به دیگران اثبات کنیم، اما خود دیده ایم و می گوییم تا دیگران هم که ندیده اند ، بیشترچشمانشان را باز کنند شاید ببینندکه بلا استثنا در هر سه دسته مزبور بیش از نود درصد بودجه این جشنواره ها اگر نگوییم خرج اعطینا و کذا می شود لکن  صرف بریز و بیاش های بقول خود شان برگزاری جشنوار ه  و سایت و اس ام اس و اطلاع رسانی های انچنانی و...  می شود  و این وسط کسانی که فراموش می شوند و یا بهتر است بگوییم از گرده شان بهره کشی می شود فیلم سازان و نویسندگان وصاحبان اثار  هستند که به فرض اطلاع رسانی به انها ، با جایزه های اب رفته، سر شان شیر مالی می شود و به امان خدا سپرده می شوند و اثار شان در باکس هایشان می ماند و کشف استعداد و حمایت مالی و معنوی و فراهم کردن امکانات اموزشی و ... همه پنبه اش زده می شود. البته باز هم  نا گفته پیدا نیست که معمولا اکثر جایزه ها را هم بین خود شان یا همان نور چشمی ها تقسیم می شود و برای خالی نبودن عریضه و از اعتبار نیفتادن جشنواره شان یکی دو فیلم برتر را هم که معمولا در دیگر جشنواره ها جایزه گرفته اند را در لیست برگزیده های خود قرار می دهند که البته حق هم دارند چون هدف بیشتر برگزاریست نه چیز دیگر ...الله اعلم

.در پایان هم این مطلب را تقدیم به انانی می کنم که ملا لغتی هستند و منتظر نشسته اند تا انگشت خود را روی کوچکترین عیبی که می یابند،  بگذارند و بگویند که این متن نتیجه نداشت و چرا نویسنده نگفت ما فقط می خواستیم بگوییم بابا به کجا چنین شتابان سر سفره می نشینید لااقل یک مقدار برای هدف غایی این پول های بیت المال مسلمین ارزش قائل شوید و حواستان باشد که بعضیا حواسشون هست ، کمتر بند به اب بدبد.